De overheid heeft, sinds de instorting van de fabriek in Bangladesh, verschillende stappen in de goede richting gezet. Bijvoorbeeld met het initiëren van het textielconvenant, de opname van het thema circulair textiel in de transitie Consumptiegoederen en concrete acties in het uitvoeringsprogramma. Ook heeft de overheid diverse onderzoeken laten uitvoeren naar FastFashion en Massabalans (afval) en in april dit jaar een beleidsagenda Circulair Textiel 2020-2025 opgesteld.
Met nieuwe verdienmodellen, zoals het leasen van jeans (Mud Jeans), de verkoop van tweedehands kleding (Vinted, Appel & Ei), het huren van kleding en een abonnement op de kledingbibliotheek. De grotere ketens hebben flinke ambities om in 2030 al volledig duurzaam te produceren, de kleine ondernemingen zijn wendbaar en innovatief. Veel middelgrote ondernemingen zijn al bezig met duurzaamheid of willen wel, maar hebben nu andere prioriteiten, zoals het hoofd boven water houden.
Er is steeds meer aandacht voor de aanschaf van duurzame producten, maar helaas is de groep milieubewuste klanten nog klein. We gaan vaak nog voor het praktische, het gemak en de snelle aankoop. Dit komt mede doordat er onvoldoende transparantie is: welk product is nu echt duurzaam?
De concurrentie is groot en prijzen staan onder druk.
Van katoenplukker naar spinnerijen, weverijen, productie, winkels, inzamelaars, sorteer- en recyclebedrijven.
Door de lange ketens is er veel afhankelijkheid. Dit maakt het lastig om patronen te doorbreken.
Van luxeproduct naar wegwerpartikel, we zijn steeds meer gaan verbruiken zonder te beseffen welk effect dit heeft op het milieu en de mens.
Uit het onderzoek naar FastFashion komen de volgende kansen naar voren:
De overheid kan zich meer richten op de verantwoordelijkheid van producenten en het belasten van het gebruik van primaire grondstoffen. Ook kan het Rijk de transparantie in de markt vergroten en het verbranden en exporteren van textiel verbieden. Duurzame innovaties en recycling kunnen juist worden gestimuleerd.
Bedrijven kunnen verduurzamen, meer vraaggestuurd werken en minder collecties uitbrengen. Ook het verminderen van de uitverkoop biedt kansen, net als het inzamelen van kleding in eigen winkels.
Consumenten kunnen minder en duurzamer kopen, vaker kiezen voor tweedehands kleding, kapotte kleding laten repareren, afval sorteren, kritische vragen stellen en transparantie eisen. Ook het aanbieden van kleding die je zelf niet meer draagt, is een duurzame keuze.
Als we het er gezamenlijk over eens zijn dat we het tij willen keren en kleding de waarde willen teruggeven die het verdient, dan is er geen discussie meer. Laten we allemaal een stap voorwaarts zetten om textiel te verduurzamen.
Wil jij zelf ook duurzamere keuzes maken als het gaat om kleding? Kijk dan eens op sites als GoodOnYou.eco, waar kledingmerken op verschillende gebieden een score krijgen. Of bezoek FashionChecker.org: hier kun je controleren in hoeverre merken een leefbaar loon betalen aan arbeiders. Op WikiRate.org kun je van bedrijven zien wat zij doen met wat jij belangrijk vindt, van CO2-uitstoot tot mensenrechten of het gebruik van schadelijke chemicaliën.
– Filmpje Klerenzooi: https://youtu.be/Ig1nc7Et7tU.
– Beleidsprogramma Circulair Textiel 2020-2025 van het Ministerie van Infrastructuur en Waterstaat.
Momenteel werkt KplusV met Royal Haskoning DHV aan een monitoringsinstrument voor het beleidsprogramma circulair textiel 2020-2025
– Infographic Circulair Textiel
– Programma Circulair Textiel Twente, Stichting TexPlus
– Waarom blijven we shirts van twee euro kopen? https://youtu.be/FWClNyyo30I.
Dit artikel is opgesteld door oud collega Corine Janssen, eigenaar CoSense. Bij textielprojecten werkte zij nauw samen met Niels Ahsmann. Meer weten? Neem gerust contact op met Niels Ahsmann.
